پردازنده ي 6 هسته اي AMD Istanbul در يک سکوي دسک تاپ

در طول چند سال گذشته، پردازنده هاي چند هسته اي با سلطه جوئي فزاينده اي به سيستمهاي کامپيوتري ما راه يافته اند. تلاشهاي بازاريابي دو شرکت AMD و اينتل بيهوده نبوده اند: آنها توانسته اند مصرف کنندگان و توسعه دهندگان نرم افزاري را متقاعد سازند که افزايش تعداد هسته هاي محاسباتي، يکي از بهينه ترين روشها براي افزايش عملکرد سيستمهاي کامپيوتري معاصر به حساب مي آيد. نيمه ي اول سال 2009 در اين زمينه بطور فوق العاده اي جالب توجه بود، زيرا پردازنده هاي دو هسته اي تقريباً بطور کامل به حوزه ي محصولات ارزانقيمت رانده شدند و پردازنده هاي چهار هسته اي در بخشهاي بازاري با قيمتهاي بالاتر از سطح متوسط جا گرفتند. با اينحال، نبايد تصور کنيد که معرفي و گسترش پردازنده هاي دو سپس چهار هسته اي فرآيندي است که يک نقطه ي پاياني دارد. با وجود آنکه نمي توان تمام کارهاي امروزي را به آساني به رشته هاي موازي براي پردازش آسانتر توسط هسته هاي متعدد پردازنده تقسيم کرد، اما اکثر الگوريتمهاي تشنه ي منابع نظير نرم افزارهاي کاربردي ايجاد و پردازش مضمون رسانه اي بخوبي مي توانند عملکرد خود را با افزايش تعداد رشته هاي موازي، مقياس دهي نمايند. در نتيجه، هنوز پتانسيل براي افزايش سرعت نرم افزارهاي کاربردي محبوب از طريق معرفي پردازنده هائي با هسته هاي محاسباتي بيشتر وجود خواهد داشت و اين يک شرط مهم براي عرضه ي قريب الوقوع پردازنده هاي کلاس عمومي با بيش از 4 هسته ي پردازشي است. در واقع، تنها محدوديتهاي توليد معيني از ارائه ي پردازنده هائي با بيش از 4 هسته توسط توليدکنندگان جلوگيري مي کنند: فناوريهاي نيمه هادي معاصر امکان طراحي die هاي چنين پردازنده هاي بزرگي را با سطح قيمتي که براي بازار PC قابل قبول باشد، فراهم نمي کنند. با اينحال، پردازنده هاي 4 هسته اي بزودي از حوزه ي بازاري «عملکرد بالا» کنار گذاشته خواهند شد و اين يک حقيقت است. چنين محصولاتي قبلاً در بازار ايستگاه هاي کاري و سرورهاي با عملکرد بالا معرفي شده اند و اين يک نشانه ي آشکار از تغييرات پيش رو به حساب مي آيد. در حال حاضر، پردازنده هاي سرور 6 هسته اي توسط هر دو توليد کننده ارائه شده اند. شرکت AMD پردازنده هاي Opteron 6 هسته اي را عرضه مي نمايد که تحت عنوان Istanbul شناخته مي شوند و بر اساس يک die نيمه هادي 45 نانومتري توليد شده اند. ريزمعماري اين die به نمونه ي مورد استفاده در پردازنده هاي سري Phenom II شباهت دارد. در مورد اينتل نيز بايد به پردازنده هاي Xeon 6 هسته اي از خانواده ي Dunnington اشاره کنيم که آنها نيز مبتني بر يک die يکپارچه ي 45 نانومتري هستند. اين die از سه die مشابه Core 2 Duo که به يکديگر متصل گرديده و با يک کاشه ي L3 بزرگ ارتقاء يافته اند، تشکيل شده است. هنگاميکه هزينه ي توليد اين die هاي نيمه هادي که از يک تا دو ميليارد ترانزيستور تشکيل شده اند کاهش يابد، پردازنده هاي 6 هسته اي سرانجام در محصولات دسک تاپ نيز ظاهر خواهند شد.
واقعيت اين است که از مدتي قبل درباره ي اين طرحهاي اينتل چيزهائي مي دانستيم. اولين پردازنده ي دسک تاپ 6 هسته اي اين شرکت با نام Gulftown در نيمه ي دوم سال 2010 عرضه خواهد شد. اين پردازنده يک محصول LGA1366 با يک هسته ي يکپارچه ي 32 نانومتري بر اساس ريزمعماري Westmere (نسل بعدي Nehalem) خواهد بود. به تازگي طرحهاي مشابهي از سوي شرکت AMD منتشر شده اند. با وجود آنکه اين شرکت در نظر دارد تا فرآيند پيشرفته تر 32 نانومتري را در سال 2011 براي محصولات خود معرفي نمايد، اما آنها نيز پردازنده ي 6 هسته اي دسک تاپ خود را در سال 2010 عرضه خواهند کرد (حدوداً در سه ماهه ي دوم سال 2010). پردازنده ي مورد نظر در حال حاضر با نام Thuban شناخته مي شود و به احتمال قوي يک پردازنده ي سرور Istanbul خواهد بود که در برابر core i7 فوق العاده جالب خواهد بود.

براي کامپيوترهاي دسک تاپ انطباق يافته است.
با اينحال، شما براي تهيه ي يک سيستم مبتني بر يک پردازنده ي 6 هسته اي مجبور نيستيد تا سال آينده صبر کنيد. شما صرفاً بايد يک مادربرد تک سوکتي سازگار با پردازنده هاي سرور 6 هسته اي موجود را پيدا کنيد که عملکرد آن با ملزومات مرتبط با سيستمهاي کامپيوتري رايج مطابقت داشته باشد. بعبارت ديگر، چنين مادربردي بايد حداقل به اسلاتهاي PCI Express X16 براي نصب کارتهاي گرافيکي با عملکرد بالا مجهز باشد. خوشبختانه ما توانستيم يک نمونه از چنين مادربردي را با يک سوکت F واحد پيدا کنيم. اين مادربرد به ما امکان مي دهد تا يک سيستم تک پردازنده اي مبتني بر AMD Istanbul را مونتاژ نموده و مورد آزمايش قرار دهيم. به اين ترتيب ما مي توانيم يک نگاه اجمالي به آينده انداخته و ايده اي از قابليتهاي يک پردازنده ي 6 هسته اي در وظايف معمولي دسک تاپ بدست آوريم.
بعلاوه، آزمايش Istanbul در يک سيستم دسک تاپ نيز جالب توجه خواهد بود، زيرا اينکار به ما امکان مي دهد تا عملکرد CPU هاي Thuban آينده را تخمين بزنيم. اين پردازنده هاي بخصوص بايد به سلاح اصلي AMD در رقابت مستمر مقابل اينتل تبديل شوند، خصوصاً از آنجائيکه به نظر مي رسد پردازنده هاي 4 هسته اي Phenom امروزي يک جايگزين نسبتاً ضعيف براي پردازنده هاي Core i7 هستند. شايد Istanbul (که نهايتاً به يک تناسخ دسک تاپ با نام Thuban تبديل خواهد شد) بتواند موقعيت محصولات صدرنشين اينتل را به لطف هسته هاي بيشتر خود متزلزل نمايد. تا جائيکه ما در طول تحقيقات اوليه ي خود متوجه شديم، پردازنده هاي Core i7 اساساً به لطف پشتيباني از فناوري Hyper-Threading که 4 هسته ي مجازي را به هسته هاي واقعي آنها اضافه مي کند، عملکرد بي سابقه اي را تحت وظايف محاسباتي که بخوبي موازي سازي شده باشند، به نمايش مي گذارند. در مورد Istanbul بايد بگوئيم که اين پردازنده ي 4 هسته مجازي را با دو هسته ي واقعي اضافي جايگزين مي نمايد، بنابراين وضعيت رقابت آن در برابرCore i7 فوق العاده جالب خواهد بود.

Istanbul: پردازنده ي سرور با يک شجره نامه ي دسک تاپ
 

AMD پس از معرفي موفقيت آميز فناوري پردازش توليد 45 نانومتري خود، توليد چند هسته پردازنده را براي محصولات دسک تاپ عمومي آغاز کرد. ما کاملاً با اين هسته ها آشنائي داريم: Deneb که در Pehnom II x4 مورد استفاده قرار مي گيرد، Propus مورد استفاده در Athlon II x4 و همچنين Regor که در پردازنده هاي Athlon II x2 بکار گرفته شده است. AMD معمولاً پردازنده هاي سرور را با هسته هاي مشابه نمونه هاي دسک تاپ توليد مي کند که تنها اندکي از نظر پشتيباني اينترفيسهاي خارجي با يکديگر تفاوت دارند: آنها داراي گذرگاه هاي HyperTransport بيشتري هستند و کنترل حافظه ي اين پردازنده ها نيز براي پشتيباني از DIMM هاي حافظه ي Registered طراحي شده اند. براي مثال، هسته ي Shanghai مورد استفاده در پردازنده هاي معاصر Opteron 2300 و Opteron 8300 دقيقاً به همين ترتيب توليد شده است. در واقع شما مي توانيد اين هسته را بعنوان نزديکترين خويشاوند هسته ي Deneb دسک تاپ در نظر بگيريد.
با اينحال، هسته ي Istanbul از اين قاعده مستثني است: تا امروز اين هسته هيچ معادل دسک تاپي ندارد. با وجود آنکه نمي توانيم انکار کنيم که Istanbul نيز درست همانند Shanghai از نظر ريزمعماري به Deneb نزديک است، اما در اين مورد تفاوتها فراتر از کنترلر حافظه و تعداد گذرگاه هاي HyperTransport هستند. Istanbul داراي 6 هسته ي پردازشي بر روي يک die پردازنده ي واحد است که باعث مي شود اين پردازنده گرانترين محصول در خانواده ي Opteron باشد (قيمت اين پردازنده ها از 450 دلار شروع مي شود). هيچ نکته ي تعجب آوري در اين زمينه وجود ندارد: die هسته ي Istanbul 346 ميليمتر مربع مساحت دارد که 30 درصد بزرگتر از die هسته ي Shanghai است. پردازنده ي 6 هسته اي داراي 904 ميليون ترانزيستور است. تمام اين ترانزيستورها بر روي يک die نيمه هادي يکپارچه جا گرفته اند که نه تنها 6 هسته ي پردازشي با 512 کيلوبايت کاشه ي L2، بلکه يک کاشه ي L36 مگابايتي مشترک را نيز در بر مي گيرد.
پردازنده هاي Istanbul داراي سه گذرگاه HyperTransport هستند که امکان استفاده از آنها در سيستمهاي دو، چهار و هشت پردازنده اي را امکانپذير مي سازد. در مورد کنترلر حافظه، Istanbul با حافظه هاي SDRAM 800/667/533-Registered DDR2 دو کاناله، با يا بدون پشتيباني از ECC کار مي کند تا سازگاري با سکوهاي Socket F موجود را حفظ نمايد. در عين حال، سازگاري يکي ديگر از مزاياي اختصاصي پردازنده هاي سرور AMD به حساب مي آيد: سکوي Socket F سه سال پيش براي اولين بار معرفي شد، اما حتي جديدترين پردازنده هاي Istanbul نيز بخوبي با هر مادربرد Socket F (پس از ارتقاء BIOS آن) کار خواهند کرد.

پردازنده هاي 6 هسته اي در مقايسه با اسلاف خود از يک بهبود قابل ملاحظه برخوردارند: فناوري HT Assist که زمان بيکاري پردازنده را در سيستمهاي چند پردازنده اي در طول عمليات سنگين حافظه کاهش مي دهد. در اينگونه سيستمها، ممکن است کاشه - حافظه پردازنده هاي مختلف حاوي کپي هائي از داده هاي مشابه حافظه ي سيستم باشند. به همين دليل است که اگر سيستم نياز داشته باشد به هر نوع داده اي دسترسي پيدا کند، CPU ها ابتدا درخواستهائي را براي ساير پردازنده ها ارسال مي نمايند تا بررسي کنند که آيا آنها نسخه ي تازه تري از داده هاي مورد نياز را در کاشه ي خود دارند يا خير. اين وضعيت يک ترافيک پارازيتي بزرگ را در طول گذرگاه HyperTransport ايجاد کرده و باعث مي شود که عملکرد در طول کار با زير سيستم حافظه بطور چشمگيري کاهش يابد. به منظور حذف اين تأثير منفي، پردازنده هاي Istanbul مي توانند يک ناحيه ي ويژه در داخل کاشه ي L3 خود را تفکيک کنند که يک دايرکتوري دائماً بروزرساني شده از داده هائي که توسط تمام پردازنده هاي سيستم کاشه سازي شده اند را نگهداري مي نمايد. در نتيجه، هنگاميکه درخواست براي اطلاعات از حافظه فرستاده مي شود، هر پردازنده اي از قبل مي داند که بايد کاشه - حافظه ي کدام CPU در يک سيستم چند پردازنده اي مراجعه کند. اين اساس فناوري HT Assist است که توانست بالاترين کارآئي را در سيستمهاي 4 و 8 پردازنده اي به نمايش بگذارد.
با اينحال اگر ما Istanbul را بعنوان يک محصول احتمالي براي يک سکوي تک پردازنده اي در نظر بگيريم، هيچ نيازي به HT Assist و 3 گذرگاه HyperTransport نخواهد داشت. هر چند که حتي در اين وضعيت نيز ممکن است
Istanbul مزاياي خاصي را نسبت به Deneb و Shanghai به نمايش بگذارد، حتي اگر هسته هاي پردازشي اضافي آن را به حساب نياوريم. پيش از هرچيز، Istanbul از فرکانس بالاتري براي گذرگاه HyperTransport پشتيباني مي کند که به 2/4 گيگاهرتز افزايش يافته است (در پردازنده هاي دسک تاپ معاصر AMD، اين فرکانس از 2 گيگاهرتز فراتر نرفته است). دوم اينکه، کاشه ي L3 توکار در داخل پردازنده ي Istanbul بجاي 2 گيگاهرتز به 2/2 گيگاهرتز اورکلاک شده است.
در مورد فرکانس هاي کلاک پردازنده ي 6 هسته اي بايد بگوئيم که آنها بطور آشکاري پائين تر از فرکانس هاي پردازنده هاي 4 هسته اي هستند. مدلهاي برتر پردازنده هاي Opteron 6 هسته اي با فرکانس 2/8 گيگاهرتز کار مي کنند. بعلاوه، اين محصولات به کلاس HE تعلق دارند که CPU هائي با مصرف برق و انتشار حرارتي بالاتر را در بر مي گيرد. پردازنده هاي Opteron شش هسته اي همه منظوره با توان متوسط 75 وات، در فرکانس حداکثر 2/6 گيگاهرتز کار مي کنند که 30 درصد پائين تر از فرکانس پردازنده هاي برتر خانواده ي Phenom II x4 چهار هسته اي است. اين دليل ديگري است که باعث مي شود AMD عجله اي براي انتقال پردازنده هاي 6 هسته اي خود به حوزه ي دسک تاپ نداشته باشد: در حال حاضر فرکانسهاي کلاک اين پردازنده ها به آنها اجازه نمي دهد که پردازنده هاي برتر 4 هسته اي را حتي در وظايفي که بخوبي موازي سازي شده اند، پشت سر بگذارند.
ما براي اين مقاله يک پردازنده ي 2435 6 Opteron هسته اي را در نظر گرفته ايم که با فرکانس کلاک 2/6 گيگاهرتز کار مي کند. جدول [1] مشخصات کامل پردازنده ي جديد را فهرست مي کند:
Opteron 2435 در ميان مدلهاي مختلف Istanbul که اين روزها بطور گسترده اي در بازار قابل دسترسي هستند، بعنوان مدل برتر در نظر گرفته مي شود. قيمت اين پردازنده در حدود 1000 دلار است، اما وقتي اين محصولات در حوزه ي دسک تاپ قابل دسترسي شوند، به احتمال قوي بسيار ارزانتر خواهند بود. پردازنده ي Opteron 2435 يک محصول سرور است و به همين دليل داراي يک بسته بندي LGA 1207 پايه اي است که اساساً با پردازنده هاي معمولي Socket AM2/AM3 تفاوت دارد، حتي از نظر ظاهري.
با در نظر گرفتن مشخصاتي که در بالا به آنها اشاره کرديم، بايد توجه شما را به يک خصوصيت عجيب ديگر پردازنده هاي Opteron 6 هسته اي جلب نمائيم، البته گذشته از پشتيباني حافظه ي Registered DDR2 و فرکانسهاي عملياتي بالاتر پل شمالي تعبيه شده در پردازنده و گذرگاه HyperTransport. جدول [1] سطح انتشار حرارتي نسبتاً پائيني در حد صرفاً 75 وات را نشان مي دهد که تا حدودي تعجب آور به نظر مي رسد زيرا سريعترين پردازنده هاي دسک تاپ در حال حاضر داراي TDP 125 تا 140 واتي هستند. با اينحال، تناقض مذکور به آساني قابل توضيح است.

اول اينکه، پردازنده ي سرور از ولتاژ هسته ي پائين تري استفاده مي کند (اين استراتژي عمدي AMD جهت کاهش مشخصات الکتريکي و حرارتي محصولاتي است که براي سرورهاي Rackmount در نظر گرفته شده اند. در اين سرورها، استفاده از محصولات خنک کننده با عملکرد بالا بيشتر به يک چالش شباهت دارد). دوم اينکه، مفهوم فيزيکي پارامتري که AMD از آن براي تشريح انتشار حرارتي پردازنده هاي سرور خود استفاده مي کند، اندکي با (TDP (Thermal Design Power که براي پردازنده هاي دسک تاپ به کار مي رود، تفاوت دارد. موضوع اين است که AMD يک پارامتر خاص با نام (ACP (Average CPU Power را براي پردازنده هاي سرور خود معرفي نموده که نه بعنوان حداکثر، بلکه بعنوان متوسط انتشار حرارتي پردازنده محاسبه مي گردد. بعبارت ديگر، انتشار حرارتي Istanbul پائين تر از انتشار حرارتي مدلهاي برتر Phenom II x4 است، اما نمي توانيم بگوئيم چقدر پائين تر زيرا مقايسه ي مستقيم مقادير ACP و TDP غيرممکن خواهد بود.

يک منظره ي کمياب: مادربردي با يک Socket F
 

شرکت AMD تمايز اکيد محصولات سرور خود را حفظ مي کند. Socket F با 1207 پايه که امکان پياده سازي گذرگاه هاي HyperTransport متعدد را فراهم مي سازد، اختصاصاً بعنوان محصولي براي سيستمهاي دو يا چند پردازنده اي در نظر گرفته شده است. پردازنده هاي Opteron اين شرکت که براي سکوهاي تک پردازنده اي در نظر گرفته شده اند، همگي در شکل ساخت Socket AM3 توليد مي شوند که حاکي از وجود تنها يک گذرگاه HyperTransport در پردازنده مي باشد. در نتيجه، توليدکنندگان مادربرد نيز محصولات تک سوکتي را با Socket F عرضه نمي کنند، اما پردازنده هاي 6 هسته اي Istanbul فعلاً تنها در شکل ساخت Socket F قابل دسترسي هستند. اين وضعيت، چالش مهمي است که در هنگام تلاش براي آماده سازي يک سيستم تک پردازنده اي مبتني بر پردازنده ي Opteron 6 هسته اي بايستي با آن مواجه شويم.
خوشبختانه تقريباً هر قانوني با موارد استثناء همراه است. ما به اندازه ي کافي خوش شانس بوديم و توانستيم يک مادربرد مجهز به يک Socket F واحد را بيابيم: MSI K9NU Speedster.
توليد کننده، اين محصول را بعنوان سکوئي براي سرورهاي تک پردازنده اي و ايستگاه هاي کاري با عملکرد بالا در نظر گرفته و به همين دليل است که MSI K9NU Speedster از عملکرد مناسب براي کامپيوترهاي دسک تاپ عمومي نيز برخوردار مي باشد.

اگر بخواهيم صادق باشيم، بايد بگوئيم که اين به هيچوجه يک مدل جديد از مادربردهاي MSI نيست. MSI K9NU Speedster در سال 2007 طراحي شد اما تداوم نسلهاي پردازنده ي Opteron که بطور فعالانه اي توسط AMD ترويج شده اند، امکان استفاده از اين مادربرد را حتي با جديدترين پردازنده هاي 6 هسته اي فراهم کرده است، آنهم بدون هيچ مشکلي. تنها چيزي که براي تضمين سازگار بودن MSI K9NU Speedster با جديدترين CPU ها به آن نياز داريد، يک ارتقاء BIOS است.
MSI K9NU Speedster بر اساس Nvidia nForce Prefessional 3400 MCP طراحي شده که معادلي براي چيپ ست شناخته شده ي Nvidia nForce 570 SLI به حساب مي آيد. بخاطر وجود اين چيپ ست، مادربرد به دو اسلات کارت گرافيکي PCI Express x16 مجهز است (گرچه آنها صرفاً از نسخه ي 1/1 اين اينترفيس پشتيباني مي کنند)، که حتي امکان ايجاد يک پيکربندي SLI دو کارتي بصورت 8x+8x را فراهم مي سازند.
با اينحال، بسياري از ويژگيهاي MSI K9NU Speedster هنوز به منشأ سروري آن مربوط مي شوند. اولين نکته اي که توجه شما را به خود جلب مي کند، تراشه ي XGI Z7 با 16 مگابايت حافظه ي ويديوي مجتمع بر روي اين مادربرد است که امکان استفاده از آن را بدون يک کارت گرافيکي الحاقي (مثلاً در مواقعي که يک سرور Rackmount را مونتاژ مي کنيد) فراهم مي نمايد. در عين حال، مادربرد فاقد مؤلفه هاي متداولي نظير يک Codec صوتي مجتمع است. از سوي ديگر، MSI K9NU Speedster به در کنترلر شبکه گيگابيتي و يک کنترلر ويژه Renesas H8S/2168V براي مديريت سيستم از راه دور مجهز است.
يکي از خصوصيات غيرمعمول اين مادربرد، وجود 8 اسلات DIMM براي ماجولهاي DDR2 SDRAM است. البته MSI K9NU Speedster تنها از DIMM هاي Registered با /بدون ECC پشتيباني مي کند. در نتيجه، اين مادربرد امکان نصب 32 گيگابايت حافظه ي سيستم را براي شما فراهم مي نمايد.

بايد بگوئيم که استفاده از چيپ ست نسبتاً قديمي Nvidia nForce Prefessional 3400 MCP که در سال 2006 عرضه شد، به MSI K9NU Speedster امکان نمي دهد که پتانسيل پردازنده هاي معاصر Opteron را واقعاً آزاد کند. براي مثال، اگر شما پردازنده هائي را بر روي اين مادربرد نصب کنيد که از گذرگاه HyperTransport با کلاک 2/4 گيگاهرتز پشتيباني مي کنند، فرکانس واقعي اين گذرگاه بخاطر محدوديتهاي چيپ ست تنها 1 گيگاهرتز خواهد بود. با اينحال، مشکل مذکور تأثير بسيار اندکي بر عملکرد بدست آمده در سيستمهاي تک پردازنده اي خواهد داشت.
نااميدي ديگري که ممکن است اين مادربرد براي کاربران دسک تاپ به همراه داشته باشد، عملکرد واقعاً ضعيف تنظيمات BIOS است. اين مادربرد فاقد تمام گزينه هاي سنتي BIOS است که براي اورکلاکينگ CPU مورد استفاده قرار مي گيرند. به همين دليل است که شما صرفاً مي توانيد از پردازنده هاي نصب شده بر روي MSI K9NU Speedster در وضعيت اسمي آنها استفاده کنيد. بنابراين، پردازنده هاي Opteron شرکت کننده در اين مقاله اورکلاک نشده اند.

پيکربندي بستر آزمايش
 

در طول اولين روياروئي ما با يک سيستم تهيه شده بر اساس پردازنده ي 6 هسته اي AMD، بايد اساساً بر نيازهاي پردازنده هائي با اين تعداد هسته هاي محاسباتي در يک سکوي دسک تاپ تمرکز مي کرديم. به همين دليل است که اولين بخش از نشست آزمايشي ما به مقايسه ي يک سيستم مبتني بر Istanbul با يک سيستم مبتني بر يک پردازنده ي Phenom II X4 که با فرکانس کلاک مشابهي کار مي کرد، اختصاص يافته.
بخش دوم آزمايشهاي ما، عملکرد Opteron 2435 را در مقايسه با پردازنده هاي عمومي 4 هسته اي بررسي خواهد کرد. در اينجا ما از محصول برتر خانواده ي Phenom II X4 و همچنين ضعيف ترين پردازنده ي LGA 1366 اينتل يعني Core i7 920 با قابليت پشتيباني از فناوري Hyper-Threading استفاده کرده ايم.
در نتيجه، ما سکوهائي با پيکربنديهاي زير را براي انجام آزمايشها در نظر گرفته ايم:
1- سکوي Socket F
پردازنده ها:
- AMD Opteron 2435 (هسته Istanbul، 2/6 گيگاهرتز)
- AMD Opteron 2431 (هسته Istanbul، 2/4 گيگاهرتز)
مادربرد: MSI K9NU Speedster (Socket F)، چيپ ست NVIDIA nForce Professional 3400
حافظه:دو ماجول 2 Hynix HYMP125P72CP4-Y5 گيگابايتي (SDRAM, 5-5-5-15 667-Registered DDR2)
2- سکوي Socket AM2+
پردازنده ها:
AMD Phenom II X4 965 (هسته Deneb، 3/4 گيگاهرتز)
AMD Phenom II X4 910 (هسته Deneb، 2/6 گيگاهرتز)
مادربرد: (DDR2 Gigabyte MA790GP-UD4H (AMD 790GX+SB750
حافظه:
- دو ماجول Geil GX24GB8500C5UDC 2 گيگابايتي (DDR2-5-5-5-15, 800)
3- سکوي LGA1366
پردازنده: 920-Intel Core i7 (هسته Nehalem، 4/8 گيگاهرتزي QPI)
مادربرد: Gigbyte GA-EX58-UD5 (چيپ ست Intel X58)
حافظه: سه ماجول Mushkin 998679 2 گيگابايتي (SDRAM, 7-7-7-181333-DDR3)
گذشته از قطعاتي که در بالا به آنها اشاره کرديم، تمام بسترهاي آزمايشي شامل موارد زير بودند:
- کارت گرافيکي: ATI Radeon HD 4890
- درايو ديسک سخت: Western Digital WD3000HLFS HDD
- سيستم عامل: Microsoft Windows 7 Ultimate x64
درايورها:
- Intel Chipset Software Installation Utility 9.1.1.1015
- NVIDIA nForce Driver 15.16
- ATI Catalyst 9.9 Display Driver
در عين حال از آنجائيکه مادربرد MSI K9NU Speedster فاقد يک Codec صوتي مجتمع است، ما سيستم Socket F خود را به يک کارت صداي Creative Audigy SE SB0570 مجهز کرديم.
ترجيح مي دهيم اين بخش را با ارائه ي يک تصوير لحظه اي که از سيستم مبتني بر Instanbul 6 هسته اي تهيه شده و در آن مشخصات سيستم در پنجره هاي ابزارهاي تشخيصي مختلف نشان داده شده اند، به پايان برسانيم:

6 هسته در مقابل 4 هسته: آيا تفاوتي احساس مي شود؟
 

سيستمهاي مبتني بر پردازنده هاي 4 هسته اي، محبوبيت خود را به سرعت بدست نياورند. بسياري از کاربران اعتقاد دارند که پردازنده هاي دو هسته اي بهترين نسبت عملکرد به قيمت را ارائه مي نمايند (و البته نظر آنها تا حدودي صحيح است). تعداد زيادي از نرم افزارهاي کاربردي مشهور معاصر (که اکثر بازيها در صدر اين فهرست قرار دارند) نمي توانند از تمام منابع پردازنده هاي 4 هسته اي استفاده کنند. به همين دليل است که اکثر کاربران دلايل خوبي دارند تا توانائي تقسيم بار پردازشي به رشته هاي موازي بيشتر (مثلاً 6 رشته) را بطور بديهي «اضافي» بدانند. در اين شرايط، آينده ي پردازنده هاي دسک تاپ 6 هسته اي کاملاً بحث انگيز خواهد بود که مي تواند آنها را به محصولات کاملاً گوشه گيري تبديل کند، حداقل براي مدت کوتاهي پس از عرضه ي اين محصولات.
با اينحال، يک نظريه ي متفاوت نيز وجود دارد. بايد به شما يادآوري کنيم که تقريباً تمام نرم افزارهاي کاربردي تشنه ي منابع که با ايجاد و پردازش مضمون رسانه اي سر و کار دارند، از مدتها قبل و با موفقيت کامل براي محيطهاي چند رشته اي (Multi-Threaded) بهينه سازي شده اند. در اين مورد، يک افزايش ديگر در تعداد هسته هاي پردازنده مي تواند بسيار مفيد باشد، خصوصاً از آنجائيکه تعداد فزاينده اي از کاربران کامپيوتري با پردازش ويديوئي درگير شده اند.

به منظور مشاهده ي تمام مزاياي بدست آمده از افزايش تعداد هسته هاي پردازنده از 4 به 6، ما تصميم گرفتيم پيش از آنکه عملاً به مقايسه ي مستقيم پردازنده ي Istanbul 6 هسته اي با رقباي 4 هسته اي آن بپردازيم، بهره ي عملکردي مربوط به دو هسته ي اضافي اين پردازنده را در نرم افزارهاي کاربردي موجود بررسي نمائيم. براي پاسخ به اين پرسش، ما يک نشست آزمايشي را ترتيب داديم که در آن عملکرد دو سيستم با پردازنده هاي 4 و 6 هسته اي که در فرکانسهاي کلاک يکساني کار مي کردند را مقايسه نموديم.
بعبارت ديگر، ما يک سيستم تهيه شده بر اساس Opteron 2435 شش هسته اي که با فرکانس 2/6 گيگاهرتز کار مي کرد را با يک سيستم مبتني بر پردازنده ي 4 هسته اي Phenom II X4 910 که باز هم در فرکانس 2/6 گيگاهرتز کار مي کرد، مقايسه نموديم. براي اطمينان از اينکه ما مقايسه ي مذکور را در شرايط آزمايشي تا حد امکان نزديکي انجام مي دهيم، کلاک حافظه ي DDR2 را در هر دو سيستم بصورت 667 مگاهرتز تنظيم کرديم.
تجربيات ما نشان دادند که وقتي حافظه ي DDR2 SDRAM در هر دو سيستم با فرکانس يکساني کار مي کند، سکوي Socket F مي تواند عملکرد زيرسيستم حافظه در همان سطح سکوي Socket AM2+ را تضمين نمايد، حتي با وجود آنکه ما در سيستم اول از ماجولهاي Registered و در سيستم دوم از ماجولهاي Unbuffered استفاده کرديم.
بطور کلي، پردازنده ي داراي 6 هسته ي محاسباتي واقعاً مي تواند سطح عملکرد را افزايش دهد. دو هسته ي سنتي، برتري نسبتاً چشمگيري را در طول آزمايشهاي پردازش و تبديل ويديوئي و همچنين راندوي نهائي تأمين مي نمايد. همچنين مي توانيد ببينيد که نتايج در مقايسه هاي مصنوعي Futuremark که عملکرد پيچيده ي سيستمها را اندازه گيري مي کند نيز افزايش داده است. بعبارت ديگر، اضافه کردن هسته هاي بيشتر به پردازنده هاي دسک تاپ قطعاً مفيد خواهد بود. اما متأسفانه پردازنده هاي 6 هسته اي به سختي مي توانند علاقمندان بازيها را به هيجان بياورند. اکثر بازيها در حال حاضر نمي توانند با يک رشد مناسب نرخ فريم به افزايش

تعداد هسته هاي محاسباتي پردازنده واکنش نشان دهند. با اينحال يقيناً مي توانيم مثالهائي از موارد معکوس را نيز مشاهده کنيم.
در عين حال عليرغم آنکه ما در اين آزمايش به ندرت شاهد اعداد منفي در ميان نتايج نسبي عملکرد پردازنده ي 6 هسته اي Istanbul هستيم، هنوز نبايد زياد به آن اميدوار باشيد. ما در اينجا يک پردازنده ي 6 هسته اي و يک پردازنده ي 4 هسته اي را در فرکانس هاي کلاک يکسان مقايسه کرده ايم. در واقعيت، پردازنده هاي دسک تاپ 6 هسته اي شرکت AMD که با فرآيند 45 نانومتري موجود توليد خواهند شد با فرکانسهاي پائين تري نسبت به محصولات برتر 4 هسته اي کار خواهند کرد. اين وضعيت بطور اجتناب ناپذيري باعث کاهش جذابيت پردازنده هاي 6 هسته اي برتر AMD مي گردد. به نظر مي رسد که روش اينتل در اين زمينه بسيار کارآمدتر است: اين شرکت پردازنده هاي 6 هسته اي خود را با فناوري جديد 32 نانومتري توليد خواهد کرد که به آنها امکان مي دهد تا از نظر فرکانسهاي کلاک و همچنين عملکرد در نرم افزارهاي کاربردي که بخوبي موازي سازي نمي شوند، با محصولات 4 هسته اي رقابت نمايند.
با اينحال اجازه بدهيد در اينجا به نتيجه گيري نهائي نرسيم و ببينيم که عملکرد Opteron 2435 در مقايسه با Phenom II X4 965 چگونه است.

عملکرد
 

PCMark Vantage: عملکرد کلي
 

براي ارزيابي عملکرد متوسط، ما به آزمايش مصنوعي PCMark Vantag متوسل شديم که از الگوريتمهاي پياده سازي شده در نرم افزارهاي کاربردي مشهور استفاده مي نمايد.

شک
 

متأسفانه پردازنده هاي Opteron 6 هسته اي در PCMark Vantag بازي را به هر دو رقيب اصلي خود يعني Phehnom II X4 و Core i7 920 واگذار مي کنند. اما اين وضعيت چندان غافلگير کننده نيست زيرا اين مقايسه کار الگوريتمهاي مشهوري را تقليد مي کند که در حال حاضر به ندرت براي محيطهاي چند رشته اي بهينه سازي شده اند. بعبارت ديگر، نتايج بدست آمده در اين مقايسه به ما نشان مي دهند که پردازنده هاي 6 هسته اي هنوز يک محصول عمومي خوب براي سکوهاي دسک تاپ به حساب نمي آيند.

3DMark Vantage: عملکرد 3 بعدي
 

مقايسه ي 3DMark Vantage عملکرد سيستمها را در بازيها نشان مي دهد. در اينجا بايد اين نکته ي مهم را در نظر داشته باشيد که بخش پردازنده در اين آزمايش مي تواند بخوبي موازي سازي گردد و به همين دليل است که نتايج نسبتاً متفاوتي را با عملکرد در بازيهاي واقعي مشاهده مي کنيد.
نتايج 3DMark Vantage يک تصوير نسبتاً متفاوت با آنچه که در PCMark Vantage شاهد بوديم را آشکار مي نمايد. کيفيت بالاي بهينه سازي آزمايش CPU در اين مجموعه که مؤلفه هاي هوش مصنوعي و خصوصيات فيزيکي را براي حريفان متعدد کامپيوتر محاسبه مي نمايد، به پردازنده هاي 6 هسته اي Istanbul با فرکانسهاي 2/4 و 2/6 گيگاهرتزي امکان مي دهد تا حتي سريعتر از (براي مثال) Phenom II X4 965 عمل کنند که داراي فرکانس کلاک بالاتر 3/4 گيگاهرتز است. با اينحال، پردازنده هاي Opteron هنوز نمي توانند در برابر 920-Core i7 4 هسته اي قد علم کنند. پردازنده ي اينتل صدرنشيني خود را به دو دليل حفظ کرده است: ريزمعماري پيشرفته تر و همچنين پشتيباني از فناوري Hyper -Threading که در اين مورد بسيار مفيد بوده است.

کد گذاري، تبديل و پردازش ويديوئي
 

اين جالب ترين بخش از مجموعه ي آزمايشي ما است، زيرا کار با مضمون رسانه اي از يک سو يک کار نسبتاً محبوب براي سيستمهاي کامپيوتري خانگي به حساب مي آيد، اما از سوي ديگر به منابع محاسباتي قابل توجهي نياز دارد.

آزمايشهاي سرعت کدگذاري ويديو که با Codec هاي مشهور انجام شد، به پردازنده هاي Istanbul امکان مي دهد تا عملکرد بسيار خوبي را به نمايش بگذارند. ما بايد خصوصاً بر اين واقعيت تأکيد کنيم که پردازنده هاي 6 هسته اي AMD با فرکانس کلاک نسبتاً پائين مي توانند در شرايط مساوي با 920-Core i7 رقابت نمايند، حتي با وجود آنکه پردازنده ي اينتل در فرکانس کلاک بالاتري کار مي کند و سيستم عامل آن را بعنوان يک پردازنده ي 8 هسته اي در نظر مي گيرد (بخاطر پشتيباني از فناوري Hyper-Threading).

با اينحال، هنگاميکه ما ويديو را با استفاده از Cyberlink Media show 5 تبديل کرديم (ما براي آزمايشهاي خود، HD trailer فيلم سينمائي «2012» را به فرمت سازگار با سايت وب youtube.com تبديل کرده ايم)، ديگر شاهد مزيت چندان آشکاري از ريزمعماري چند هسته اي Opteron نيستيم. در نتيجه، حتي پردازنده ي Phenom II X4 4 هسته اي نيز اين وظيفه را به لطف سرعت کلاک بالاتر خود بسيار سريعتر انجام داده است.

با اينحال، در طول تدوين غيرخطي ويديو در نرم افزار کاربردي Adobe Premiere Pro، پردازنده هاي 6 هسته اي عملکرد بسيار مؤثري داشته اند. هر دو پردازنده ي Istanbul شرکت کننده در آزمايشهاي ما، Phenom II X4 965 در اينجا پشت سر گذاشته اند. با اينحال، حتي مدل برتر Opteron 2435 نيز از 920-Core i7 عقب مانده است، هر چند که فرکانس کلاک آنها بسيار نزديک به يکديگر است. بعبارت ديگر، پردازنده هاي AMD حتي با دو هسته ي اضافي نيز نتوانسته اند برتري لازم نسبت به رقباي چهار هسته اي خود را بدست آورند: آنها احتمالاً تنها با ريز معماري Bulldozer به حوزه ي عملکرد بالا برمي گردند.

راندو
 

راندوي نهائي يک وظيفه ي کاملاً موازي سازي شده به حساب مي آيد و به همين دليل است که پردازنده هاي 6 هسته اي AMD سريعتر از پردازنده هاي 4 هسته اي اين شرکت ظاهر شده اند اما متأسفانه آنها هنوز نمي توانند با موفقيت به رقابت در برابر 920-Core i7 بپردازند. بنابراين، به نظر مي رسد که نتيجه ي نهائي رقابت آتي مابين پردازنده هاي 6 هسته اي دو شرکت اينتل و AMD از قبل تعيين شده است.

ساير نرم افزارهاي کاربردي
 

ويرايش تصوير در نرم افزار کاربردي Adobe Photoshop قطعاً يکي از آن نوع کارهائي به حساب نمي آيد که پردازنده هاي چند هسته اي در آنها برتري داشته باشند. بسياري از عمليات انجام شده توسط اين نرم افزار کاربردي در واقع از الگوريتمهاي تک رشته اي استفاده مي کنند. به همين دليل است که فرکانس کلاک در اين نرم افزار کاربردي از اهميت بسيار بيشتري نسبت به تعداد هسته هاي محاسباتي برخوردار مي باشد.

در طول بايگاني نمودن داده ها، پردازنده هاي 6 هسته اي AMD توانستند پردازنده ي 4 هسته اي اين شرکت را عليرغم فرکانس کلاک بالاتر آن پشت سر بگذارند. با اينحال، آنها هنوز با فاصله ي زيادي عقب تر از 920-Core i7 حرکت مي کنند. احتمالاً اين زيرسيستم نسبتاً کند سکوهاي AMD است که چنين نتيجه اي را بوجود آورده. هنگاميکه معادلهاي دسک تاپ پردازنده ي Istanbul ارائه شوند، مي توانيم انتظار داشته باشيم که عملکرد آنها در اين زمينه اندکي بهبود يابد، زيرا اين پردازنده ها با Socket AM3 سازگار خواهند بود و به همين دليل از حافظه ي سريعتر DDR3 SDRAM پشتيباني مي کنند.

کلاينت توزيع کامپيوتري با نام Folding@Home مي تواند از پتانسل پردازنده هاي چند هسته اي بطور بسيار کارآمدي استفاده کند و به همين دليل است که عملکرد Opteron در اينجا بسيار خوب به نظر مي رسد. در واقع اين پردازنده تقريباً به اندازه ي 920-Core i7 سريع بوده است.

بازيها
 

ما انتظار نداريم که هيچ نتيجه ي خوبي را از آزمايشهاي بازيها بدست آوريم و به همين دليل است که در انتهاي بخش آناليز عملکرد به سراغ اين مقايسه ها آمده ايم. اکثر بازيهاي معاصر نمي توانند ادعا کنند که براي ريزمعماريهاي چند هسته اي بهينه سازي شده اند. بعلاوه، سکوي Socket F بخاطر استفاده از حافظه ي کند 667-DDR2 نمي تواند عملکرد خوبي را در اينگونه نرم افزارها به نمايش بگذارد.

با اينحال، پردازنده ي Opteron 2435 توانسته پردازنده ي Phenom II X4 965 را در بازي Resident پشت سر بگذارد که نشان مي دهد پردازنده هاي 6 هسته اي نيز از پتانسيل بازي برخوردارند. در اکثر موارد، سيستمهاي داراي هسته هاي پردازشي کمتر اما فرکانس کلاک بالاتر، عملکرد سريع تري را به نمايش خواهند گذاشت.

مصرف برق
 

پردازنده هاي سرور Istanbul داراي مقادير ACP نسبتاً پائيني هستند که نشان مي دهد آنها احتمالاً در حوزه ي «عملکرد براي هر وات» بسيار کارآمد خواهند بود. براي بررسي اين موضوع، ما مصرف برق واقعي تمام سکوهاي شرکت کننده را بررسي نموديم. اعداد زير، مصرف برق کلي سکوهاي آزمايش شده (بدون نمايشگر) را نشان مي دهند، ما در طول آزمايشهاي خود از يوتيليتي LinX 0.6.3 64 بيتي براي تحت فشار قرار دادن سيستمها تا بالاترين سطح ممکن استفاده کرديم. بعلاوه، براي ارزيابي صحيح مصرف برق سيستمها در حالت بيکاري، ما تمام فناوريهاي صرفه جوئي در مصرف برق نظير CIE ,Cool'nQuiet 3.0 و Enhanced Intel Speedstep را فعال کرديم. در عين حال بايد اين نکته ي مهم را در نظر داشته باشيد که مادربرد Socket F MSI K9NU Speedster ما از تغذيه برق مجزا براي هسته هاي پردازنده و پل شمالي مجتمع در داخل پردازنده پشتيباني نمي کند و به همين دليل است که مصرف برق سيستمهاي مبتني بر آن در حالت بيکاري چند وات بالاتر ثبت شده اند.
در حالت بيکاري، سيستم مبتني بر Istanbul کمي بيشتر از سکوي Socket AM2 برق مصرف مي کند. اين وضعيت را مي توان با دليلي که قبلاً ذکر کرديم و همچنين اين واقعيت که چيپ ست Nvidia nForce Professional 3400 مورد استفاده در سکوي Socket ما محصولي با بازدهي انرژي مناسب به حساب نمي آيد، توضيح داد. عليرغم تمام اين موارد، سيستم با يک پردازنده ي 6 هسته اي AMD در حالت بيکاري برق کمتري را نسبت به يک سکوي LGA 1366 با يک پردازنده ي اينتل مصرف مي کند.
در طول اشتغال کامل پردازنده، بازدهي انرژي Istanbul بطور غيرقابل تصوري بالا است. در حاليکه عملکرد پردازنده هاي Opteron 6 هسته اي در تعدادي از نرم افزارهاي کاربردي بهينه سازي شده براي معماريهاي چند رشته اي از پردازنده ي برتر Phenom II X4 بالاتر بود، اما مصرف برق آنها بسيار پائين تر است. از سوي ديگر، پردازنده هاي 6 هسته اي در مقايسه با 920-Core i7 نيز بسيار جذاب به نظر مي رسند، ولي بايد اين نکته را در نظر داشته باشيم که پردازنده ي اينتل بطور قابل ملاحظه اي سريعتر است.
براي بدست آوردن تصوير بهتري از وضعيت، ما همچنين مصرف برق پردازنده ها و مادربردها را تحت فشار کاري سنگين و بدون در نظر گرفتن ساير مؤلفه هاي سيستم اندازه گيري کرديم. بطور دقيق تر، ما مصرف برق را در امتداد خط تغذيه ي 12V که مستقيماً به تنظيم کننده ي ولتاژ پردازنده بر روي مادربرد متصل شده بود و همچنين خط تغذيه ي برق خود مادربرد اندازه گيري کرديم.
همانطور که مي بينيد، مصرف برق پردازنده هاي Opteron 6 هسته اي که با فرکانس 2/4 و 2/6 گيگاهرتز کار مي کند، تقريباً 30 درصد کمتر از مصرف برق پردازنده هاي 4 هسته اي است که مبتني بر همان ريزمعماري مي باشد اما با سرعت کلاک 3/4 گيگاهرتز کار مي کند.
مشاهده ي ميزان مصرف برق مادربردها بسيار جالب است. پيش از هر چيز به دليل آنکه طراحي تنظيم کننده ي ولتاژ پردازنده هاي مبتني بر Nehalem تا حدودي ارقام پائين مصرف برق اندازه گيري شده از اين پردازنده ها را توضيح مي دهد. نکته در اينجا است که تنها هسته هاي پردازنده به خط تغذيه ي 12V متصل شده اند. بخشهاي خارج از هسته هاي پردازشي در پردازنده ها توسط مادربرد و از طريق کانکتور ATX Power 24 پايه اي تغذيه مي شوند. در نتيجه، اگر ما ارقام بدست آمده در اينجا و نمودار قبلي را با هم جمع کنيم، مي توانيم نتيجه بگيريم که پردازنده هاي Opteron 6 هسته اي در رقابت مصرف برق بر Core i7-920 پيروز مي شوند. بنابراين، به نظر مي رسد که حربه ي مهم رقابتي پردازنده هاي 6 هسته اس آتي AMD که براي سيستمهاي کامپيوتري دسک تاپ در نظر گرفته شده اند، «افزايش عملکرد براي هر وات» خواهد بود.

جمع بندي
 

با وجود آنکه هر دو شرکت اينتل و AMD پردازنده هاي 6 هسته اي دسک تاپ خود را صرفاً از نيمه ي دوم سال 2010 به بعد عرضه خواهند کرد، اين بدان معني نيست که شما نمي توانيد امروز يک سيستم دسک تاپ 6 هسته اي را تهيه نمائيد. AMD عرضه ي پردازنده هاي Opteron با 6 هسته پردازشي را تقريباً از 7 ماه پيش آغاز کرده است. بنابراين اگر شما بتوانيد چنين پردازنده اي را به همراه يک مادربرد تک پردازنده اي Socket F پيدا کنيد، يک سکوي 6 هسته اي در اختيار خواهيد داشت که مي تواند به يک محصول عالي براي يک دسک تاپ تبديل گردد. اين دقيقاً همان کاري است که ما در طول آزمايشهاي مقاله ي حاضر انجام داده ايم.
اينکه آيا ساخت چنين سيستمي واقعاً منطقي است يا خير، يک پرسش کاملاً متفاوت به حساب مي آيد. پردازنده هاي Opteron 6 هسته اي موجود در فرکانسهاي کلاک نسبتاً پائيني کار مي کنند و مادربردهاي Socket F نيز تنها با حافظه ي نه چندان راحت و سريع Registered سازگار هستند. با اينحال، به نظر مي رسد که اين ترکيب مي تواند منطقي باشد. يک پردازنده ي Opteron 2435 که با فرکانس کلاک 2/6 گيگاهرتز کار مي کند، در تعدادي از نرم افزارهاي کاربردي بسيار جذاب تر از پردازنده ي برتر Phenom II X4 بود. در ميان اين نرم افزارهاي کاربردي، مي توانيم به برنامه هاي ايجاد و پردازش مضمون رسانه اي، نرم افزارهاي کاربردي مدلسازي 3 بعدي و CAD و امثالهم اشاره کنيم که بخوبي براي Multi-Threading بهينه سازي شده اند. در عين حال، اين نکته که Opteron نه تنها Phenom II X4 965 را در بعضي از نرم افزارهاي کاربردي پشت سر مي گذارد بلکه در مقايسه با آن از بازدهي انرژي بالاتري برخوردار است نيز از جذابيت خاصي برخوردار مي باشد.
با اينحال، نبايد صفات مصرفي پردازنده هاي Opteron 6 هسته اي را در رابطه با کاربردهاي دسک تاپ دست بالا بگيريم. اين پردازنده ها براي نرم افزارهاي کاربردي تشنه ي منابع واقعاً عالي هستند، اما نمي توانند پتانسيل کامل خود را تحت بارهاي کاري متعارف روزمره و يا در بازيها آشکار نمايند. بنابراين، توليدکنندگان پردازنده ها عجله ي چنداني براي شروع عرضه ي محصولات 6 هسته اي در حوزه ي دسک تاپ ندارند.
با اينحال، فاصله ي زماني چنداني تا عرضه ي رسمي پردازنده هاي 6 هسته اي دسک تاپ در بازار عمومي باقي نمانده است. پردازنده هاي Gulftown شرکت اينتل و Thuban شرکت AMD تقريباً بطور همزمان از راه خواهند رسيد، يعني در سه ماهه ي دوم سال 2010. ما فکر نمي کنيم که وضعيت در بازار نرم افزاري تا آن زمان بطور چشمگيري تغيير نمايد و اين بدان معني است که پردازنده هاي 6 هسته اي در آغاز عرضه ي خود بعنوان محصولات گوشه گيري در نظر گرفته خواهند شد. بعلاوه، به نظر مي رسد که پردازنده ي Gulftown اينتل تا حدودي اميد بخش تر خواهد بود، زيرا با فناوري پردازش 32 نانومتري توليد خواهد شد که امکان تنظيم فرکانسهاي کلاک آن در همان سطح پردازنده هاي 4 هسته اي موجود را فراهم مي سازد. در مورد AMD، آنها پردازنده ي Thuban را با استفاده از همان فناوري پردازش 45 نانومتري که براي پردازنده هاي Phenom II بکار گرفته مي شود، توليد خواهند کرد. به همين دليل است که اين شرکت احتمالاً بايد به خط مشيهاي قيمت گذاري تهاجمي متوسل شود تا بتواند وضعيت رقابتي تري را براي محصولات خود ايجاد نمايد. بعلاوه، ما انتظار داريم که پردازنده هاي Thuban شرکت AMD با فرکانسهائي در حدود 3 گيگاهرتز کار کنند و همانطور که در طول آزمايشهاي انجام شده در اين مقاله مشاهده کرديد، اين فرکانس براي غلبه بر محصولات 6 هسته اي شرکت رقيب و يا حتي پردازنده هاي 4 هسته اي مبتني بر معماري Nehalem که بخاطر پشتيباني از فناوري Hyper-Threading بخوبي از عهده ي فشارهاي کاري چند رشته اي بر مي آيند، کافي نخواهد بود. از سوي ديگر، محصولات AMD يقيناً فاقد چيزي شبيه به Turbo Boost خواهند بود که به پردازنده هاي چند هسته اي اينتل امکان مي دهد تا هنگاميکه تمام هسته هاي موجود در آنها مشغول نيستند با سرعت بسيار بالائي کار کنند. بعبارت ديگر، پردازنده هاي 6 هسته اي دسک تاپ Thuban به بليط بازگشت شرکت AMD به حوزه ي بازاري «عملکرد بالا» تبديل نخواهند شد، اما عملکرد آنها مطمئناً به اندازه ي کافي جالب توجه خواهد بود تا بتوانند به يک عرضه ي جذاب عمومي تبديل گردند.
منبع:ماهنامه ي کامپيوتري بزرگراه رايانه، شماره ي 125.